Uzun zaman düşündüm. Hangi kelimeyle başlamalıyım, diye. Hiçbir kelime cesaret edemedi en başa geçmeye. Haklılardı. İlk kelime belirlerdi ardından gelecekleri. Ve her biri nedeni olurdu bir sonrakinin. Cesaret edemediler, çünkü bilirlerdi: Cesaret, sadece bilgi yokken vardı. Biz de sessizce bekledik, bekledik. Her biri birbirine baktı kelimelerin. Ben onlara baktıkça gözlerini kaçırdılar. Saklandılar birer tarafa. Ne kadar beklemeliydik? Ne zaman bitecekti bu sessiz çile? Belki bir cahile muhtaçtık, belki de ilk taşı atacak bu kuyuya bir deliye. Kim yapardı bunu bizim için? Kimse... Kimse gelmedi. Sonunda anladık ki ne bilgisizlik gerekirmiş bize ne delilik. Cesaret sadece cehaletten değilmiş. Bilgeliğin cesaretiyle tanıştık. Çok uzun bir bekleyiş ve ardından ani bir karşılaşmayla. Kelimeler de tanıştı onlarla. Aynı anda, aynı heyecanla. Zaten onlar ne kadar ayrılabilirler bizden, ne kadar farklılaşabilirler? Öğrendikleri ibret oldu kelimelere. En başa geçmek için
Çıkacağınız yolculuğun nereye varacağını genellikle bilirsiniz. Hatta ne kadar süreceğini, yolunuzun nerelerden geçeceğini... Nerede ne kadar mola vereceğinize de karar vermiş olabilirsiniz. Belki de bu sırada ne yapacağınıza bile. Ya karanlık bir ormanda yolunu kaybeden yolcu... O da bilir mi ne zaman ve nerede biteceğini bu esrarlı yolculuğun. Ya da aynı ormandaki avcı... Avcısını bekleyen av... Bilirler mi yolları ne zaman kesişecek. Uçsuz bucaksız denizdeki yelkenli, sahrada devesiyle yol alan bir bedevi... Evliya Çelebi İstanbul'da başladığı seyahatinin bir ömür süreceğini bilebilir miydi? Yeni başlanan bir kitap, çizilmemiş bir resim, çekilmemiş bir film ve yaşanmamış anılar... Her birini önceden bilebilir misiniz? Geçmişin getirdikleri ve yarının bilinmezliği arasında bugünün kelimelerine sığınıyoruz. Yüklerini yeri geldikçe üzerlerinden alıyor, bazen de daha da artırıyoruz. Ama onlarla kavga etmiyoruz. Kelimeleriyle kavgalı olanların dünyalarıyla barışık olama